‘Je moet geen oude bomen verplaatsen,’ had mijn moeder nog gezegd. En ze heeft gelijk gekregen.
“Het enige wat aan de brand herinnert, zijn de dichtgetimmerde ramen van de buurvrouw. Mijn moeder mist haar heel erg. Het was ook zo’n lieverd en altijd in voor een praatje. Haar kat, die altijd zo heerlijk zat te genieten in de vensterbank van het keukenraam, is nooit meer teruggezien.’
In ‘Tien zoetjes in de koffie’ verhaalt Westerbeek over de laatste jaren met haar moeder. Over de gedwongen verhuizingen, heimwee, een nieuwe liefde en het omgaan met dementie.
‘Tien zoetjes in de koffie’ is vooral een heel warm boek. De wijze waarop Westerbeek over haar moeder vertelt, getuigt van een diepe liefde voor de vrouw die haar en haar zus zo’n mooie jeugd heeft bezorgd. Het is bovendien een nostalgisch boek.
“Ze wil niet naar een zorgcentrum. Een week later doen we weer een poging. Nou wil het toeval dat in die week de rookmelder die we in haar keuken hadden opgehangen, was afgegaan terwijl ze in haar stoel in slaap was gesukkeld. Een pannetje met aardappels stond droog te koken. Wat was ze geschrokken. De herinneringen aan de brand naar haar oude woning kwamen weer boven. Dat heeft kennelijk de doorslag gegeven. Ze durft niet meer alleen thuis te wonen.’
De schrijfstijl van Westerbeek sluit naadloos aan bij hetgeen ze te vertellen heeft. Het ene moment zit je als lezer met de tranen in je ogen, het volgende moment, schater je mee. Kortom, dit boek staat bol van emotie én humor.
De twee zussen, Carla en Conny, doen van alles voor hun moeder en alleen dat dwingt al de nodige respect af. Wanneer hun moeder aan dementie gaat lijden, nemen ze haar bijvoorbeeld mee naar allerlei plekken waar ze fijne herinneringen aan heeft. Naarmate de dementie ernstiger vormen aanneemt, nemen ook de stemmingswisselingen toe. Van heel lief en vrolijk, kan ze plotseling uiterst recalcitrant zijn.
‘De lift stopt. De deuren gaan voor mijn gevoel zo tergend langzaam open, dat ik ze het liefst met mijn handen wil open rukken. Op mijn tenen loop ik de ziekenzaal binnen. Ze is de enige patiënt. Mijn moeders grijze krulletjes steken boven de dekens uit. Haar ogen zijn gesloten.’
‘Tien zoetjes in de koffie’ is zeker geen boek over dementie, maar dit is uiteraard wel een belangrijk onderwerp, waar veel mensen aansluiting bij zullen voelen omdat ze bijvoorbeeld ook een demente ouder hebben. De auteur leerde vooral om haar moeder niet tegen te spreken of te verbeteren. ‘Dan hoeft ze ook niet aan zichzelf te twijfelen’, zo is haar verteld en in de praktijk blijkt dat te werken.
Met ‘Tien zoetjes in de koffie’ heeft Westerbeek opnieuw een fijn, gevoelvol en herkenbaar boek afgeleverd waar veel lezers plezier aan zullen beleven.
Over de auteur
Carla Westerbeek-Sikkes is in 1948 geboren in Amsterdam. Zij is getrouwd en heeft een zoon uit een eerder huwelijk. Tegenwoordig woont Westerbeek in Vinkeveen. Gedurende haar werkzame leven bekleedde zij diverse functies bij de ABN AMRO Bank en was werkzaam als freelance fotomodel en mannequin.
In 2010 debuteert Westerbeek met het autobiografische ‘Zand, Zeep en Soda Verhalen’. ‘Tien zoetjes in de koffie’ is haar tweede boek. Daarnaast geeft Westerbeek met regelmaat lezingen.
Uitvoering
Uitgever CLWS
ISBN 9789082415704
Paperback, 234 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing en boekrecensent.