Na de diverse ellendige berichten waarin hulpeloze dieren de hoofdrol speelden, was ik wel toe aan wat goed nieuws. Jij ook?
Eerder deze week passeerden onder meer(!) een verkrachte pony, moedwillig verdronken honden, achtergelaten huisdieren, gedumpte katjes met drie pootjes en maar liefst 13 gedumpte Cane Corso’s de revue. Daar word je toch volkomen akelig van?!
Vandaag las ik dan het fantastische nieuws over twee honden, Keira en Kala, die al geruime tijd in een Amerikaans asiel zaten en op de dodenlijst stonden. In een finale poging het hechte span van euthanasie te redden, plaatste een medewerker van het asiel een tekst uit naam van Kala op Facebook:
“We zijn zo bang in het asiel. De mensen die hier werken, zien hoe bang we zijn. Ze vertelden elkaar net dat vandaag onze deadline is. Iemand moet ons komen redden, anders zijn we de volgende. Keira is zo dapper en vertelt me dat alles goed komt, wat er ook gebeurt. Ze zegt me dat ik ook dapper moet zijn, maar ik weet niet of ik dat kan. Keira weet wat er gaat gebeuren. Je kunt het zien in haar ogen. Als niemand ons redt, dan zal iemand haar van me afnemen.”
Deze tekst, waar niemand (ik in elk geval niet) zijn ogen bij droog houdt, liet zij vergezeld gaan van een foto van de twee in een innige omhelzing en daar….was de kracht van social media! Twee uur later stond er een nieuw baasje voor de deur van het asiel. Hij wilde niet één hondje mee naar huis nemen, maar door het ontroerende verhaal koos hij ervoor zowel Keira als Kala te redden.
Nu is dit natuurlijk wel een heel emotioneel verhaal, maar toch doet het mij terug denken aan de manier waarop onze eerste Cane Corso, Angel mij uitzocht in het asiel. Mijn man en ik hadden de knoop doorgehakt en waren op zoek naar een leuke, lieve hond als uitbreiding van ons gezin. We hadden er eigenlijk al best een flinke zoektocht langs diverse asiels op zitten, toen wij op herhalingsbezoek gingen bij het asiel in Alkmaar en daar zat ze…..onze Angel. Doodstil, midden in haar hok te midden van een kakofonie van blaffende soortgenoten. Ik zag haar en was meteen verkocht! Ik liep op het hek af en stak mijn hand door de tralies. Angel kwam rustig op mij af lopen, ging bij de tralies weer zitten en …. legde haar grote Cane Corso hoofd in mijn hand! Zo zaten wij elkaar verliefd aan te kijken totdat mijn man er ook bij kwam en gelukkig net zo overtuigd was als ik.
Zeven jaar lang heeft zij ons al haar liefde gegeven en die kreeg ze van ons dubbel en dwars terug! Wij missen haar nog altijd.