Achtergrond
Het gruwelijke historische feit van de 300.000 kinderen die tijdens het regime van Franco zijn verdwenen; gestolen beter gezegd, om hen te laten opvoeden door ouders zonder communistische of socialistische sympathieën heeft als basis gediend van ‘Feliz en de vergeten kinderen van Andaluz’.
De moeders werd wijsgemaakt dat hun baby, tijdens of vlak na de geboorte, was overleden. Met die leugen moeten nog altijd veel Spaanse vrouwen leven. De gestolen kinderen kampen veelal nog met hun identiteit. Wie bekend is met dit stuk geschiedenis mag zich oprecht achter de oren krabben bij het horen van ‘De koning van Hispanië heb ik altijd geëerd’. Een zinsnede uit ons nationale volkslied..
Het boek
Enfin, dit ter inleiding. Nu naar het boek van Bouter. Het verhaal gaat over Bob Boom, een acteur op leeftijd. Boom wordt benaderd door een blinde jonge vrouw, Feliz. Feliz heeft zelf voor haar blindheid gekozen aangezien zij ‘zichzelf niet meer wil zien, niet door de ogen van anderen’, zoals zij hem verklaart. De vrouw doet Boom een bijzonder verzoek. Zij wil dat hij een aantal mensen interviewt waarbij hij hen laat vertellen hoe zij zichzelf zien. Dit alles in het kader van een onderzoek, zo zegt zij, waarmee zij wil aantonen dat mensen zichzelf niet zien zoals anderen hen zien.
Boom is vanaf het eerste moment dat hij haar ontmoet, uiterst geïntrigeerd door Feliz en gaat op haar verzoek in. Hij komt terecht in een Frans chateau en heeft uitgebreide gesprekken met de eigenaar van het chateau, Jan-Pieter, een van de kandidaten die Feliz heeft geselecteerd voor haar onderzoek.
Boom ontmoet in het chateau ook Desiree, die hij onmiddellijk herkent van het schilderij dat in de hem toebedeelde kamer hangt. Hij gaat ook met deze Desiree in gesprek. Zij blijkt te behoren tot de vergeten kinderen van Andaluz. Desiree wil op zoek naar haar biologische ouders. Bob staat haar bij in haar zoektocht.
Dan is er nog Victoria, vriendin van Boom en… Welke rol speelt zij verder nog in het geheel? Dat gaat uw recensent u natuurlijk niet verklappen. Daarvoor leest u ‘Feliz en de vergeten kinderen van Andaluz’.
Visie van de recensent
De briljante, onderhoudende schrijfstijl van Bouter doet je vergeten dat je een boek aan het lezen bent. Het zou net zo goed kunnen dat je, met de auteur en een goed glas wijn, bij de open haard zit terwijl hij je zijn verhaal vertelt waarbij je de ogen kunt sluiten en simpelweg kunt genieten en opgaan in deze prachtige vertelling.
De wendingen en wisselende oogpunten zouden bij ieder ander verwarrend zijn. Bouter ziet echter kans om dit tot een geheel te smeden waar de verhaallijnen en personages ineen vloeien. Sterker nog, het maakt dat de lezer geboeid blijft doorlezen en dit vierde boek van Bouter niet kan wegleggen. Ik raad u ‘Feliz en de vergeten kinderen van Andaluz’ dan ook van harte aan!
Over de auteur
Ben Bouter werd in 1948 in Nootdorp geboren. Zijn schooltijd bracht hij door in Delft en Rotterdam. Bouter deed vervolgens met succes toelatingsexamen voor de toneelschool en liep een jaar mee bij het Nieuw Rotterdams Toneel. Hij werkte als tekstschrijver, redacteur, hoofdredacteur, verkoopdirecteur en directeur/mede-eigenaar van een uitgeverij en schreef artikelen voor diverse tijdschriften.
Inmiddels woont hij al tien jaar, met zijn vrouw Marise, in Spanje en heeft hij zich geheel toegelegd op het schrijven van romans. ‘Feliz en de vergeten kinderen van Andaluz’ wordt de vierde roman van Bouter. Eerder schreef hij ‘Sculptuur’, ‘Pianist zonder brein’ en ‘Oorlogshelden’.
Uitvoering
Dit boek verschijnt op 31 maart 2016 bij Uitgeverij Aspekt.