Jullie hebben er vorige week al over kunnen lezen, maar ik wil ook nog even blaffen dat ik het zo zielig vind voor mijn meisje dat ze pijn heeft aan haar pootje. Ik doe zo voorzichtig mogelijk met haar, maar ik snap het ook niet helemaal.
Zo gaan we apart wandelen, terwijl we dat voorheen met z’n vieren deden… zo raar! Vrouwmens en ik gaan dan een wat langer rondje. Als we weer bijna terug zijn en ik zie Chaya en manmens in de verte, dan kan ik mijn geluk niet op! Ik wil dan maar één ding….als een speer naar ze toe. Vrouwmens snapt dat gelukkig en ze laat mij dan maar los, want één ding is zeker: als ze dat niet doet dan gaat ze ondersteboven! Ik ben tenslotte een grote, stoere vent en als ik vooruit wil… dan ga ik en dan is het haar 50 kilo tegenover mijn 50 kilo. Geef ik jou te raden wie dát aflegt.
Maandag gaan onze mensen weer met Chaya naar de dokter heb ik begrepen en ik hoop zó dat die goed nieuws heeft over mijn meisje! Veel meer wil ik er nu even niet over blaffen, want dat maakt mij een beetje bewoefd. Ik ga weer even bij mijn zielige wijffie kijken en haar een een snufje geven.
Goed gezegd Cooper, maar het komt wel goed(hopen we)
Ohhhhh wat vertederend … En dat op deze dag. Mijn hart smelt elke keer van deze verhaaltjes.
Ik wens jullie sterkte bij de dieren dokter en veel beterschap voor gaya. en een snuffel voor Cooper.
Ohhhhh wat vertederend … En dat op deze dag. Mijn hart smelt elke keer van deze verhaaltjes.
Ik wens jullie sterkte bij de dieren dokter en veel beterschap voor gaya. en een snuffel voor Cooper.