Het lijkt op dit moment bijna alsof ik mijn meisje weer terug heb. Oké, oké, ik moet mijn enthousiasme een beetje temperen want mijn mensen zeggen dat het door die pillen komt, maar ik ben blafblij. Ze is bijna het vrolijke, blije ei dat ik heb leren kennen toen ik bij onze mensen kwam wonen en die mijn hart zó heeft gestolen. Ik moet nog wel altijd voorzichtig met haar doen, want volgens onze mensen kan ze zelfs zomaar een pootje breken…. Ja woef zeg, dat geloof je toch niet?
Onze mensen genieten ook van het feit dat het nu… voor nu … ja, ik weet het … voor nu….. redelijk goed met Chaya gaat. Ze vertellen ook iedereen die het horen wil dat ze het zo stoer van haar vinden dat ze altijd maar blij is. Wat er ook gebeurt.
Ze is in haar leventje al heel wat keren geopereerd en ze bleef maar vrolijk. Ze bleef ook kwispelend de dierenkliniek binnenlopen, ondanks alles…. Ze hebben mij wel eens verteld dat Baruch (mijn voorganger en dus ook een stoere kerel), in de kliniek zat te bibberen als een juffershondje terwijl hij er niets ergers had meegemaakt dan een prikje of een controle van zijn oren of tanden en dat hij op het plein voor de kliniek altijd moest poepen van de zenuwen… haha, wat een held he? Maar mijn meisje niet hoor….die was er altijd op zoek naar iemand die haar aandacht zou geven. En dat lukte ook altijd… Wat een wijffie he?
Maar enfin, terug naar nu. Ik mag met Chaya, ondanks dat het op dit moment heel wat lijkt, niet op het veld rennen en ik mag niet te wild met haar spelen (lekker dan want ze daagt mij zelf uit!!), maar toch…. Genieten dus…voor nu….
Blaffend genieten dus.