Het is inmiddels alweer zo’n drie weken geleden, maar toch voelen Chaya en ik ons nog steeds een beetje schuldig… Waarom zal je zeggen, nou, dat ga ik je blaffen.
Een paar weken geleden werd er bij ons en onze mensen ingebroken en zijn er een heleboel spullen meegenomen. Wij snappen het niet helemaal, want wát ze hebben meegenomen kun je niet eten, dus zó erg kan het dan toch niet zijn, maar onze mensen vonden het wél heel erg.
Ze moesten ook meteen vreselijk in de weer. Ze gingen de bank bellen… een bank béllen? Daar ga je toch op liggen? En van die nieuwe plastic kaartjes moesten er komen … mwaw…. En zo’n rammel-ding waar ons vrouwmens haar ‘werk’ mee doet. Nou ja, het zal allemaal wel, maar wat nou zo erg is, is het feit dat Chaya en ik helemaal niets gehoord hebben!!!! Want wát hadden we dat schorem graag in hun billen gebeten. Echt hoor, wat ik je blaf!!
Die man die meteen de volgende dag op bezoek kwam en die allemaal rare dingen op zijn heupen had hangen (dacht dat er snoepjes in zaten, goh…dat viel tegen), snapte er ook helemaal niets van en onze mensen hebben inmiddels allerlei dingen opgehangen die ons dan maar moeten bewaken. Zo hangt er nu een camera en een alarm. Want ja, wij zijn waakhonden van niks….
Gelukkig plagen ze ons daar alleen maar mee en vinden ze ons nog altijd even lief, maar wij schamen ons best een beetje en sindsdien gaan wij nóg gruwelijker tekeer als er iemand voor de deur staat…
Goeden morgen Hanneke. Wat een triest verhaal dit keer. Het is goed,dat er alarm gekomen is etc . Hopelijk slaan de honden aan ,maar nooit meer . Sterkte met alles .
Ach wat balen voor jullie allemaal.Echt… wat akelig! Sterkte Hanneke honden familie.
Wie weet komt jullie kans nog en dan meteen actie..wat ik je blaf.
Oh oh Cooper toch. Je moet toch echt beter je best gaan doen hoor voor je baasjes. Blaffen is het minste wat je kan en moet doen. Zo niet… dan stuur ik je mijn poes Meis even bij je langs want die is waakser dan welke hond dan ook. En Hanneke sterkte.
Nou dat is heel wat