Mijmeringen van Chaya: zwemmen? Beblaffelijke activiteit! 1


Kijk weet je, wij Cane Corso’s zijn natuurlijk geen Labradors. Dat zijn van die mafkezen die bij elke gelegenheid in het water plonzen. Nou…. Cooper en ik niet hoor! Ik heb ooit eens een keer, toen ik nog een klein en aanbiddelijke meisje was (aanbiddelijk ben ik natuurlijk nog steeds, maar dit terzijde), een vergissing begaan:

We waren op het veld met ons vrouwmens. Mijn grote vriend en mentor Baruch was er nog en wij liepen een beetje langs de slootkant te snuffelen. Er lag een raar laagje op het water en je kon er niet van drinken. Het leek wel alsof er een deksel op zat. Ineens zag ik een vogelbeest over het water lopen. Ja echt, hij kon op het water lopen! Nou, dacht ik, als hij dat kan dan kan ik het ook….. Je blaft het al….foutje….plons! Ik schrok me naar! Ons vrouwmens heeft mij toen razendsnel weer uit die koude bende gehaald, onder haar jas gestopt en we zijn blafsnel naar huis gerend. Potverwoef wat had ik het koud! Daar werd ik lekker afgedroogd en mocht ik onder een dekentje op de bank liggen, maar sindsdien….water? Neuh…. doe maar niet.

Onze mensen hebben wel eens verteld dat Angel (hun eerste Cane Corso) zelfs bang was voor water. Die liep niet eens door plassen! De enige die wel wat met zwemmen had was Baruch. Niet dat die spontaan het water in sprong; dat nou weer niet, maar als hij er in kon lópen, dan wilde hij er nog wel in gaan. Ook alleen als het zomers warm was overigens hoor haha…

Hoe dat kwam? Ons vrouwmens heeft Baruch, toen hij nog jong was, in Italië leren zwemmen. Ze kampeerden toen in het dorp waar de vader van ons manmens geboren was. Dat dorp lag aan een meer waar je dus zo in kon lopen. In het begin heel ondiep en het werd maar langzaam dieper. Ons vrouwmens ging dan het water in en riep Baruch bij zich. Die luisterde veul beter dan ik, dus dat deed hij. Eerst heel ondiep en toen steeds een beetje dieper. Na een aantal dagen lukte het dat hij het laatste stukje naar ons vrouwmens ging zwemmen. Als hij dan bij haar was ‘klom’ hij wel in haar en hield zich met alle vier zijn poten aan haar vast. Dat vond ze geloof ik iets minder, maar …. Hij kon zwemmen! Stoer he?


Over Hanneke van de Water

Met mijn drie katten, woon ik in het Noord-Hollandse dorp Obdam. Ik ben eigenaar van To-taal Communicatie. Middels mijn bureau ben ik in te schakelen als communicatieprofessional, literair agent, boekmarketeer, copywriter en redacteur. Tevens heb ik, tezamen met een compagnon, onlangs Uitgeverij Doornwater opgericht. Wij hebben al enkele fraaie boeken uitgegeven die je kunt vinden op www.uitgeverijdoornwater.nl. Op deze site verzamel ik mijn recensies en ik hoop dat je ze met plezier zult lezen en er wellicht inspiratie uithaalt. De link naar mijn recensies plaats ik op diverse social media kanalen en boekensites (in elk geval Managementboek, Bruna en Hebban). Heb jij een boek geschreven/uitgegeven en wil je jouw werk gerecenseerd hebben? Neem dan contact met mij op via het contactformulier of 06-46590516.

Een reactie plaatsen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Een gedachte over “Mijmeringen van Chaya: zwemmen? Beblaffelijke activiteit!