Mijmeringen van Chaya: potverdrie mijn zere knie! 2

Heb ik toch potverblaf al een paar dagen pijn aan mijn knie…au! Nu weten jullie vast wel dat wij honden pas laten merken dat we pijn hebben als het al behoorlijk erg is (wat zijn wij eigenlijk stoer he?), dus ben ik een paar dagen geleden maar begonnen met mank lopen.

Sommige van jullie weten nog wel dat ik aan allebei mijn achterpoten ben geopereerd toen ik nog maar een superjonge blom van amper een jaar oud was. Ze hebben mij verteld dat ik een aangeboren afwijking aan mijn poten had en dat die doorgezaagd moesten worden en met schroeven en platen in de juiste stand weer vastgezet zijn. Dat was wel afzien hoor. Moet je je voorstellen, ik ben –volgens sommige mensen- al niet het meest rustige hondenmeisje dat er op vier poten ronddartelt, maar als je nog zó jong en onbezonnen bent als ik toen, is dat dus echt baalblaffen!

Maar enfin, nu dus…. Afgelopen week hebben onze mensen ons meegenomen naar de dierendokter en heeft een hele lieve vrouwendokter mijn pootje bekeken en bevoeld. Zij vond dat de grote baasdokter van de kliniek ernaar moest kijken en er een foto gemaakt moest worden (zit mijn haar goed?). Oké, dus onze mensen maakten een afspraak voor volgende week. Toen vrouwmens donderdagmiddag thuiskwam vonden ze mij ineens zoveel ‘slechter’, dat ze toch nog maar een keer de dokter gingen bellen en werden wij voor de volgende dag ingepland.

Cooper was het er overigens heeeeelemaal niet mee eens dat hij niet met mij mee mocht en dat vond ik dan wel weer lief. Bij de dierenarts moest ik weer op die rottafel (vind ik niet oké!) en ik moest zelfs op mijn zij gaan liggen….ja blaaaaaffff! De grote baasdokter kwam er bij en die bevoelde mijn pootje en boog en trok en ja…..nú is het genoeg godvergympie! Wat denk je? Kreeg ik ook nog een prik! Maar goed, daar ging ik mij wel wat rustiger door voelen. Tot het moment dat ik in een mandje werd geloodst, werd vastgelegd en mijn mensen mij daar achter lieten!!!! Dat is dus écht niet oké….Dat deed mij dus heel erg denken aan de vorige keren dat ik geopereerd moest worden…niet wéér toch?

Ja dus…. ik weet nog dat een van die lieve dames die daar rondlopen, mij kwam halen, dat ze mij weer op zo’n stomme tafel tilden (hihi…..44 kilo he….dat dan weer wel) en daarna weet ik niets meer. Bijna tot het moment dat mijn mensen weer bij mij waren. Blij! Wel hebben ze weer zo’n rare ritssluiting in mijn poot gemaakt en kan ik maar moeilijk lopen, maar …. ik ben wél weer lekker thuis!!!

Aanvulling van ‘vrouwmens’: Toen wij Chaya ophaalden na haar plotselinge operatie hebben wij nog een gesprek gehad met de dierenarts. Het beeld op de foto’s past namelijk niet (geheel) bij zijn eerdere diagnose dat de plaat in Chaya’s poot de boosdoener zou zijn. Het ergste scenario geeft geen best vooruitzicht en het is dus de komende weken erop of eronder met haar…