Als er iemand aan de deur komt en onze mensen doen open, dan zal ik altijd proberen mij tussen de benen door te friemelen en er vandoor te gaan. Nee, niet omdat ik weg wil lopen, ben je gek….daarvoor heb ik het veel te goed haha. Ik vind het gewoon te blaf om even in de buurt rond te rennen. Straatjes door, tuintje in, tuintje uit. Ik hoor dan mijn mensen wel roepen, maar ik doe gewoon of ik ze niet hoor of ik kom wel weer terug rennen maar schiet dan langs de zij-tuin naar achteren. Ze worden dan helemaal gek en ik lig in een blafstuip!
Enfin, Cooper heeft mij dat inmiddels al een paar keer zien doen en vond het kennelijk wel cool. Laatst, op een ochtend, liet ons vrouwmens ons even in de achtertuin. Daar kunnen we niet uit want er staat een hekje tussen de achter- en de zij-tuin. Maar wat denk je? Die ochtend stond het hekje open en ons vrouwmens had niets in de gaten! Cooper en ik er vandoor natuurlijk!
Eerst hebben we lekker even samen in de buurt rondgescharreld, maar toen ik het wel mooi vond, zag ik ineens Cooper nergens meer. Eerst dacht ik dat hij zonder mij naar huis was gegaan, maar toen ik daaraan kwam stond ons vrouwmens niet alleen om mij, maar ook om Cooper te roepen! Toen werd ik toch wel een beetje ongerust om mijn maatje. Waar was hij?
Toen ons vrouwmens ons manmens er bij riep en ze allebei gingen lopen zoeken, werd ik pas écht ongerust. Er zou toch niets met hem gebeurd zijn? Gelukkig duurde het toen niet al te lang meer en kwam Cooper als een soort van coole dude aankuieren. Hij leek zich van geen kwaad bewust. Foutje….
Helemaal geweldig! Ik ( her) ken dit gevoel van ‘Sally Wegloop.’ Mijn ‘ tante Sjaantje’ had er ook een pootje van.;-)