Mijmeringen van Chaya: ik blaf uit de school…. 2

In mijn vorige mijmeringen blafte ik jullie over het feit dat ik zo’n hekel heb aan regen. Dat maakt mij wellicht tot een ‘tutje’, maar het kan nog veel erger hoor… Ik blaf even lekker uit de school (letterlijk en figuurlijk) over Angel, de eerste Cane Corso van onze mensen.

Ik heb, toen ik nog een schattig pupje was, op dezelfde school gezeten als Angel en daar hoorde ik het volgende verhaal: Angel was al vier jaar toen ze uit het asiel bij onze mensen kwam. Mijn mensen vonden het nodig dat ze alsnog naar school ging en kwamen met haar bij Hondenschool Joy.

Daar was het leuk joh! Eerst moesten we allemaal ingewikkelde, en volgens mij volkomen nutteloze, dingen leren, maar aan het einde van de les mochten we met z’n allen lekker spelen en rennen. Toen ik daar op school kwam, was er inmiddels ook een ‘binnenruimte’, maar in de tijd dat Angel daar kwam, moest alles buiten op een veld gebeuren. Nou lekker dan als het geregend had….

Op een geblaft moment moesten Angel en haar klasgenoten leren dat ze moesten ‘blijven’ als hun mens wegliep…. Lastig en tja….waarom? Maar goed, ze vonden dat kennelijk belangrijk dus vooruit maar. Maar Angel had zo haar gedachten bij het gaan liggen in nat gras. Dat dóe je niet; punt uit! Ik snap dat wel, dat zou ik ook niet doen, maar het bleek toch een gevalletje woef.

‘Juf Myrthe’ heeft daar toen wat op gevonden. Best wel slim voor een mens trouwens. Toen Angel voor de zoveelste keer ons vrouwmens aankeek met een blik van ‘Ga zelf in dat natte gras liggen’, ging juf Myrthe een kleedje halen en legde dat voor Angel neer en ja hoor, toen deed ze het wel! Ik heb dat altijd onthouden, ik van het zo’n blaf-te-gekke-actie van Angel. Ze had het lekker voor elkaar dat ze niet met haar blote buik (want die hebben wij nu eenmaal) op dat natte veld hoefde te liggen!

Gaaf he?