Als Jenny op gewelddadige en gruwelijke wijze wordt verkracht, ziet haar omgeving maar één oplossing: een experimentele drug die haar geheugen kan wissen.
Hoewel Jenny zich de gebeurtenis daarna niet meer herinnert, voelt ze wel de consequenties: stress, angst, depressie. Bovendien is de dader zonder Jenny’s getuigenis niet te vinden. Psychiater Alan Forester duikt in haar geheugen. Als een herinnering gewist kan worden, kan hij ook terugkomen.
Mijn visie
Wendy Walker heeft weliswaar een tweetal romans op haar naam staan, maar ‘Niet alles is vergeten’ is haar thrillerdebuut. En wat voor een! Beklemmend en uiterst spannend. Walker ziet kans om je bij de keel te grijpen met haar verhaal en niet meer los te laten tot de allerlaatste pagina. Het sub thema van het verhaal is gedurfd. Niet de verkrachting op zich, maar de controversiële psychologische behandelmethode die in het boek is verwerkt.
“Dit volmaakte kind, met haar bezoedelde, geschonden lichaam. Beroofd van haar eer. Haar geest geknakt. Ik klink melodramatisch. Ik gebruik clichés. Maar deze vent heeft haar lichaam met
zoveel geweld uit elkaar getrokken, dat ze geopereerd moest worden. Denk daar maar eens over na. Denk eens na over het feit dat hij een kind had uitgekozen, misschien in de hoop dat ze nog maagd was, zodat hij niet alleen haar lichaam, maar ook haar onschuld kon verkrachten. Denk eens na over de psychische pijn die ze moest doorstaan toen haar intiemste plekken in flarden scheurden.”
Walkers schrijfstijl is kundig en vlot, haast provocerend. Zo zijn de gebeurtenissen na de verkrachting dusdanig gedetailleerd beschreven dat je het haast voor je ziet als was het een film.
“De grond zal hebben gekraakt en plofgeluidjes hebben gemaakt onder het gewicht van haar handen en knieën terwijl ze naar de rand van het gras kroop. Ik beeld me kruipen in, haar coördinatie gehinderd door de drank en de schok die de tijd had bevroren. Ik beeld me in dat ze de schade opnam toen ze uiteindelijk stopte met kruipen en ging zitten, dat ze haar gescheurde onderbroek zag en de grond tegen de huid van haar billen voelde.”
Het verhaal wordt overigens verteld door psychiater Alan Forester. De lezer leert Jenny, haar moeder Charlotte en vader Tom kennen door zijn getuigenissen van de diverse gesprekken die hij met hen voert en zijn mening daarover. Dat zou afstandelijk kunnen zijn, maar is het geenszins. Juist door het feit dat Forester psychiater is, kan de auteur hem heel gedetailleerd laten vertellen hoe de diverse personages reageren, gecompleteerd met Foresters professionele visie daarop. Goed gevonden.
“Hij herinnerde hun gezichten toen ze naar hun kind keken. Dat van Tom was vertrokken en zijn pijn was er duidelijk van af te lezen. Na het korte moment waarin ze haar kalmte leek te verliezen, keek Charlotte weer vastberaden. Parsons noemde het verbeten. Hij zei dat hij het niet prettig vond om hen op dat intieme moment gade te slaan, hoewel hij niet wegkeek. Hij zei dat hij schrok van Toms zwakte en Charlottes kracht, hoewel iemand met een minder simplistische kijk op menselijke emoties had begrepen dat het juist precies andersom was. Je moet veel sterker zijn om emoties te voelen dan om ze te onderdrukken.”
Walker karakteriseert haar personages knap en doet dat dus door de ogen en visie van Forester. Vooral Jenny Kramer leren we goed kennen en dat dwingt respect af. Het vergt behoorlijk veel inlevingsvermogen van een auteur om je lezerspubliek inzicht te geven in de gedachten en gevoelens van een getraumatiseerd personage als Jenny.
“Hoe ze toen keek, zal ik nooit vergeten. Het was alsof ik het mysterie van het leven had opgelost, de waarheid over God. Toen ik die woorden uitsprak, wist ze wat ze daarvoor niet had geweten, maar wat nu ineens heel duidelijk was. En uit haar blik sprak zo’n opluchting en zo’n diepe dankbaarheid_ ik zal in mijn carrière nooit meer zo’n bevredigend moment meemaken. Ze knikte, verbeet haar tranen, maar ze kwamen toch, met grote kracht. Ja! zei ze. Ze zei het steeds maar weer, terwijl haar vader haar tegen zich aandrukte, en haar moeder haar armen om zichzelf heen sloeg.”
Moeder Charlotte en vader Tom worden eveneens middels de visie van Forester uiterst gedetailleerd gekarakteriseerd. Wanneer het niet ‘de stem’ van Forester zou zijn, waren deze gedetailleerde karakteromschrijvingen ‘over the top’ geweest, maar op deze wijze kan de auteur zich moeiteloos veroorloven, uitgebreide karakterbeschrijvingen in haar verhaal op te nemen.
“Charlotte huilde. Dat zal je waarschijnlijk verbazen. Het was niet voor het eerst dat ze zich tijdens onze sessies had laten gaan. Ik was immers de eerste die afwist van haar affaire met Bob. Ik had enorm mijn best moeten doen om haar vertrouwen te winnen, en ik was inmiddels een veilige haven voor haar en haar geheimen, en haar tranen.”
De verschillende plotwendingen zijn dusdanig knap in het verhaal verweven dat zij nergens verwarrend werken, niet voorspelbaar zijn, maar als enige resultaat hebben dat je als lezer maar een ding wilt …. Verder lezen!
“Ze zei iets als: ‘Ik neem aan dat de rechercheur je het op de een of andere manier zal laten weten. En ik neem aan dat je je dan genomen zult voelen. Bob heeft je flink te grazen genomen, hè? Met zijn praatjes over liefde. Dan heb je waarschijnlijk zin om hem te kakken te zetten. Te vernederen. Zijn carrière kapot te maken.’ Toen zei ze. ‘Doe nou maar wat je moet doen, en laat dit verder rusten. In ruil daarvan doe ik wat ik moet doen, en zal ik niks doen met de tapes van jou en mijn man.”
Het menselijk brein en het geheugen werken selectief. Een traumatische ervaring kan ervoor zorgen dat herinneringen zo ver raken dat de persoon in kwestie er niet meer bij kan. Zo ook Jenny Kramer in ‘Niet alles is vergeten.’ De verkrachting veroorzaakt dit fenomeen bij de hoofdpersoon in Walker’s boek. Haar herinnering kan er echter voor zorgen dat de dader gepakt wordt. Psychiater Forester wil Jenny’s herinnering proberen terug te halen nadat die, door gebruikmaking van een experimentele drug is weggedrukt. Gaat hem dat lukken en komt de politie hierdoor de dader op het spoor? Je leest het in ‘Niet alles is vergeten’.
“Er bestaat veel controverse over het teruggeven van herinneringen. Er zijn onderzoekers (en ik ben voorzichtig met die term, want de mensen die zich in deze arena mengen lopen uiteen van gevierde neurowetenschappers tot veroordeelde zedendelinquenten) die beweren dat je herinneringen niet meer kunt ophalen en dat dit soort zogenaamde herinneringen bij voorbaat al vals zijn. Je hebt ongetwijfeld weleens gehoord van emotioneel beschadigde volwassenen die door therapeuten worden behandeld en zich dan ‘ineens’ herinneren dat ze door een ouder, of leraar of sportcoach seksueel mishandeld zijn. Er is zelfs een organisatie die zich beijvert voor het stoppen van dit soort therapie.”
Kortom, een psychologische thriller van formaat, een absolute aanrader en een aanwinst voor Uitgever Harper Collins.
Over de auteur
Wendy Walker is echtscheidingsadvocaat in Fairfield County, Connecticut. Ze begon met schrijven toen ze thuis voor haar drie zoons zorgde. ‘Niet alles is verloren’ is haar thrillerdebuut, waarvoor ze al twee romans schreef.
De uitvoering
Uitgeverij Harper Collins
Paperback, 320 pagina’s
ISBN: 9789402710700
Vertaler Anna Livestro
Verschijnt 6 september 2016